Fifties sundress

Το λινό είναι ένα ύφασμα που το σιχαινόμουν πάντα. Πραγματικά, δε νομίζω ότι έχω χειρότερο από τα λινά φορέματα ή τα παντελόνια του καλοκαιριού, που είναι φτιαγμένα από αυτό το ύφασμα. Ξέρεις ποιά λεω: Αυτά που είναι κατατσαλακωμένα, φαρδουλά (και καλά άνετα), και σακουλιασμένα. Μπρ.
Όμως. όλα αυτά άλλαξαν, μία ωραία πρωία. Δεν είχα ποτέ πλησιάσει τα ράφια με τα λινά υφάσματα, διότι εκ των προτέρων ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μου αρέσει κάτι. Ο θεός των υφασμάτων (εχμ, ποιητική αδεία), όμως, γελούσε μαζί μου κρυφά. Και τοποθέτησε σε μία άκρη ένα λινό ύφασμα, και δη εμπριμέ (ποιός, εγώ), για να το δω και να το ερωτευτώ. Αμέσως ήξερα ότι θα το χρησιμοποιούσα για ένα φόρεμα τύπου δεκαετίας ’50, με ωραίο κορσάζ και σουρωτή φούστα. Το ύφασμα είναι μάλλον vintage (θα ήθελα τόσο να ήταν, που δεν ρώτησα για να μάθω αν ήταν παλιό ύφασμα από τις αποθήκες ή από τα καινούρια-παρόλα αυτά, έχει σίγουρα ένα ρετρό ύφος), και φωνάζει καλοκαίρι.
Χρησιμοποίησα την εγγυημένη λύση του Vogue V8232 για το πάνω μέρος, και για τη φούστα επέλεξα την εύκολη λύση των δύο ορθογωνίων που σούρωσα, όπως επιτάσσει η μόδα των fifties και ναι, γιατί να το κρύψω άλλωστε, και η τεμπελιά μου. Να’ μαι λοιπόν, στολισμένη και έτοιμη για στροφές και rock ‘n’ roll (swing me, baby):

Υ.Γ.: Τα λινά παντελόνια, φούστες, κλπ, του συρμού, τα σιχαίνομαι ακόμα. Μόνο τα δικά μου λινά αγαπώ! 😉

♥ Πελαζί