Μεζούρα 150 cm

Μαζεύτηκε όλη η πόλη στη μικρή πλατεία να το δει. Ήταν αναμφισβήτητα το γεγονός της χρονιάς στα πέριξ.Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος θα γινόταν στις 12 το μεσημέρι, και κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται ήδη από τις έξι τα ξημερώματα, γιατί είχαν περιέργεια να το δούνε από κοντά. Στις δώδεκα παρά κάτι άρχισαν να φτάνουν οι επίσημοι, και μετά τις βαρετές ομιλίες για τη δράση της περί ης ο λόγος κυρίας, επιτέλους ο δήμαρχος έπιασε τη γωνία του υφάσματος που τόσες ώρες κάλυπτε το άγαλμα, και το τράβηξε. Σιωπή για μερικές στιγμές, και μετά ααααα, και ουουουουου, και χειροκροτήματα ενθουσιασμού, κλαπ-κλαπ-κλαπ. Ήταν όπως θα περίμενε κανείς να είναι, και ακόμα καλύτερα: το άγαλμα της ανώνυμης μοδίστρας, της καθημερινής αυτής ηρωίδας, που δημιουργεί, διορθώνει, ανακυκλώνει, δίνει χαρά, ακούει βάσανα από τις πελάτισσες, μπορεί να φτιάξει ή να καταστρέψει εικόνες και παρουσίες. Μία γυναίκα με μερικές καρφίτσες στο στόμα, και, φυσικά, μια μεζούρα περασμένη στο λαιμό σα σάλι. Ετοιμοπόλεμη.