Πινέλο-στυλό (brush pen) Pentel pocket brush

Κάθεται στο tatami (στο χαλάκι), και παίρνει το sumi (το ραβδάκι μελανιού) και το suzuri (την πέτρα μελανιού) της, και τρίβει το ένα στο άλλο για να κάνει σιγά σιγά μελάνι. Αυτό της παίρνει γύρω στα είκοσι λεπτά, και όλα αυτά για ένα απλό ιδεόγραμμα επάνω στο μετρίου μεγέθους χαρτί washi. Δε βαριέσαι, σκέφτεται, ας πούμε πως διαλογίζομαι ενώ το κάνω. Το μυαλό της, όμως, είναι αλλού.
Δίπλα της είναι το fude (το πινέλο) της, το οποίο θα χρησιμοποιήσει αργότερα. Έχει κι άλλα σύνεργα ακουμπισμένα με προσοχή επάνω στο chabudai (χαμηλό τραπεζάκι), όπως το bunchin (βάρος για το χαρτί), το shitajiki (ένα ύφασμα), και φυσικά το in (τη σφραγίδα) της.
Όταν το μελάνι φτάσει στην επιθυμητή πυκνότητα, σταματάει και παρατηρεί τα δάχτυλά της, τα οποία πάντα είναι μαύρα από αυτό, πράγμα το οποίο απεχθάνεται. Γενικώς, δεν είναι στα κέφια της σήμερα, και τίποτα δε φαίνεται να της φτιάχνει τη διάθεση.
Σκέφτεται ότι μισεί την καλλιγραφία, παρόλα αυτά, το σώμα της, συνηθισμένο από τα χρόνια, σκύβει να ζωγραφίσει το ιδεόγραμμα: “Μέλλον”.
Στο μέλλον, σκέφτεται με ένα πικρό χαμόγελο, δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν όλα αυτά τα σύνεργα. Θα υπάρχει μόνο το πινέλο, που θα είναι μικρό και θα το παίρνει μαζί της παντού, και θα περιέχει μέσα το μελάνι, σε κάτι μικρά μαγικά φυαλίδια που θα ανοίγουν μέσα στο πινέλο, και όχι επάνω στα δάχτυλά της! Χαμογελάει με τη σκέψη και ακουμπάει το πινέλο στο χαρτί.